ග්‍රන්ථය - රස පොළොව
කර්තෘ - ලීලානන්ද වික්‍රමසිංහ
ඇස් ගොඩගේ සහෝදරයෝ ප්‍රකාශනයකි
මිල - රු. 800
“අරුන්දතී ලොකු අම්මා ගැන විනිශ්චය කිරීමේදි ඔබ ඉක්මන් නොවනු ඇතැයි මම සිතමි. මා සිතන විදිහට ජීවිතය මිනිසා විසින් පනවන ලද කුල සිරිත් වැනි තහංචි මැද මැනිය නොහැකි දෙයක් බව ය. එය දේශය අවස්ථාවට ගැළපෙන පරිදි කාලය විසින් වෙනස් කරනු ලබන බැවින්ය යනු මගේ විශ්වාසයයි.”ලීලානන්ද වික්‍රමසිංහ සිය “රස පොළොව” නවකතාව සම්බන්ධයෙන් මතු කරන උක්ත අදහස කෘතියේ පෙළගැස්ම සම්බන්ධයෙන් කිසියම් වු මඟ පෙන්වීමක් සිදු කරයි. මිනිසාගේ ජීවන පැවැත්ම අරභයා මිනිසා තුළම පවත්නා මානසික විතැන්වීම මුහුකුරා ගිය දැනුමකින් විමසීමේ වුවමනාව පෙන්වා දීමටදෝ ඔහු අග්ගඤ්ඤ සුත්‍ර දේශනාවෙන් ද සුදුසු ලෙසින් උද්ධෘතයක් තෝරාගෙන තිබේ. එයම ඔහුගේ නවකතාවට විදග්ධ ප්‍රවේශයක් බවට පත් කොට තිබේ.
ඒ අනුව ජුලියස් රාජසිංහ වතු යායේ ඉහළ කොටසේ සිටිමින් අවට බලමින් උන් තැනම දණ ගසාගෙන, මුහුණ දෑතෙහි සඟවාගෙන තමා තුළ නැඟ එන ආවේගයන් මැඬ ගැනීමට තැත් කරමින් එක්වනම ආ අදහසකින් පිබිදෙන්නේ ගුරුපාට රන්වන් රස පොළොව සිප එහි රසය දිව ගා බලයි. එය සිදු වන්නේ ද අර කීව විදග්ධ ප්‍රවේශය තුළම ය. නමුත් ඒ පසුබිමේ ම අරුන්දතී ලොකු අම්මා සිය මුහුකුරා ගිය ජීවන සංවේදිතාව ප්‍රකාශයට පත් කරන්නේ මේ අයුරිනි.
“මම ජීවිතයෙන් බාගයක් ගිහිල්ලා කඩා වැටිච්ච ගැහැනියක් රංග. බරපතළ අසනීපයකින් පෙළෙන කෙනෙක්.....රංග මිනිහෙක් ගෑනියෙක් අතර ආදර සම්බන්ධයක් නොවන සෙනෙහසක් වෙනත් ආකාරයක සම්බන්ධයක් තියෙන්න බැරි ද?” ඇගේ ඒ විමසීම තුළ ඇත්තේ ද අර කීව විදග්ධ විමසීමම නොවේදැයි සිතා බැලීම වටී. කෙසේ වුව අරුන්දතී ලොකු අම්මාගේ ඇතුළාන්තය ප්‍රකාශ වන්නේ අප්සරාගෙන් ද?
“අරුන්දතීගේ චරිතයේ අවශේෂ ලක්ෂණ සමඟ සමපාත කර බලන විට ඇය කාම ලෝකයක අතරමං වූ සරාගි ගැහැනියක ලෙස හැඳින්වීම අසාධාරණ යැයි මට සිතේ. ඇගේ ස්ත්‍රීත්වය භාවිතා කොට ඇත්තේ ලොව තුළ අවපාතයට ඇදී ගොස් වසඟයට පත් වන මනුෂ්‍යත්වය පිළිබිඹු කරන
සංකේතාත්මක මොඩලයක් ලෙසින් ද?”
තමන් වෙනුවෙන් අරුන්දතී මතු කරන ප්‍රශ්නය හා සමානවම අරුන්දතී වෙනුවෙන් අප්සරා මතු කරන ප්‍රශ්නාර්ථය ද අවසානයේ දී ස්ථානගත වන්නේ රස පොළොව රස විනිශ්චය සමඟ බව පැහැදිලි ය. ලීලානන්ද වික්‍රමසිංහගේ ආඛ්‍යානය පුරාම බලපවත්වන්නා වූ ඔහුගේ නිර්මාණාත්මක භාෂා
ශෛලිය ගැන ද අදහසක් පැවසීම අවශ්‍යම තත්වයක් වේ. පහත එන උද්ධෘතය ඒ බව ඔහුට මොනවට පෙන්වා දෙනු ඇත.
“පෑළ දිග අහස දෙස බැලූ මට පෙනුනේ සඳ පළුවට මඳක් ඈතින් තනිතරුවක් දිලෙමින් තිබෙන බව ය.....ඒ අරුන්දතී තාරකාව ය. මෙසේ ඉරබටු තරුවක් වී බැස ගියත් එය හෙට උදෑසන පහන් තරුවක් වී පෙරදිග අහසේ පායනු ඇත. එහෙත් අරුන්දතී ලොකු අම්මා නැවත එන්නේ නැත.”
“රස පොළොව” නවකතාවක් හැටියට මෙසේ යැයි විවිධ ආකාරයේ සාහිත්‍යයික කියවීම් හෝ උද්ධෘත මගින් ආටෝප සාටෝප කොට පෙන්වා දිය යුත්තක් නොවේ. එය වනාහි නිසඟයෙන් අපට දැනෙන අපේ ජීවිතත් සමඟ හුස්ම ගන්නා කතාවකි.
රස පොළොවක රසය,
එය පමණක් ම ද ජීවිතය..?
0 Comments:
Post a Comment