වර්‍ෂ 2020ක් වූ සැප්තැම්බර් මස 06 වැනි ඉරිදා සිළුමිණ පත්‍රයේ පලවූ ලිපියකි
ග්‍රන්ථය - මගේ පුතා (Mage Putha)
පරිවර්තනය - මල්රේණු කස්තුරිරත්න
සුභාවි ප්‍රකාශකයෝ
මිල රු.435 (පිටු 214)
යෙලේනා කොෂෙවයා ලේඛිකාවක නොවේ කීර්තිමත් පුත්‍රයෙකු ලොවට දායාද කළ උදාර මාතාවකි. ඇය සිය දීප්තිමත් පුතු මනා ශීක්ෂණයකින් හදා වඩා ගත්තා ය. පුතුගේ ආත්මය තුළ ට ආදරය, කරුණාව, මාතෘ භූමිය හා මානව වර්ගයා කෙරෙහි නොනැසෙන ප්‍රේමය වගා කළාය. ඉදින් මාතෘ භූමිය අනතුරට පත් අවස්ථාවේ කිසිවෙකුගේ ඉල්ලා සිටීමකින් තොරව, මවුබිම වෙනුවෙන් ඔහු පෙරට ආවේය.
කෙසේ වෙතත් ඉහතින් කියවුණ එය වනාහි හුදු උදාන වාක්‍යයක් යැයි නොසිතිය යුතුය. එය වුකලී දොස්තයෙව්ස්කි, චෙකොෆ් මෙන්ම ගෝර්කි වැනි රුසියානු මහා ලේඛකයන්ගේ උත්තුංග ප්‍රගතිශීලීත්වයෙන් වගා වුණ රුසියානු විප්ලවයේ ජයග්‍රහණයේ ලා පාදක වුණ ප්‍රගති බලවේගයක් හැටියට පැවතුණ සෝවියට් දේශ ප්‍රේමයම වන්නේ ය. යෙලේනා කොෂෙවයා සිය පුතුට සිය මව් කිරි සමඟ පෙවුයේත්, පසුව ෆැසිස්ට්වාදී ජර්මන් ආක්‍රමණය හමුවේ මාතෘ භූමිය වෙනුවෙන් ජයග්‍රාහීව සටන් වැද මරණයට පත් සිය පුතු වෙනුවෙන් ලියා තැබුවේත් ඒ දේශ ප්‍රේමයේ කතාවයි.
ඒ අකාරයට රුසියානු බසින් ලියවුණ ඇගේ ඒ මාතෘ (දේශ) ප්‍රේමයේ කතාව රුසියානු බසින්ම සිංහලට නැගීමට මල්රේණු කස්තුරිරත්න කටයුතු කොට තිබේ. “මගේ පුතා” නමින් ප්‍රකාශයට පත් වන්නේ ඇගේ ප්‍රයත්නයයි.
ඇයගේ පුතු ඔලෙග් කොෂෙවයි කුඩා වියේ සිටම සිය මවගේ නිරීක්ෂණය දිනා සිටියේ ය. මව මෙසේ පවසන්නේ ද ඒ නිසා ය.
“මගේ හොඳම සහකරුවන් වුයේ පොත් ය. පොත් කියවීමට, සවන් දී සිටීමට ඔලෙග් නිම්හිම් නැතිව සවන් දී සිටියේ ය. ඔහු සෙල්ලම් බඩු කෙරෙහි ලැදි නොවී ය. එහෙත් පොත්පත් කෙරෙහි නම් උන්හිටි තැන් පවා අමතකව යයි.”
-පරිවර්තිකාව විස්තර කරන අන්දමට 1945 මැයි 9 දා සෝවියට් රතු හමුදාව ලද ෆැසිස්ට් විරෝධි ජයග්‍රහණයට ඔලෙග් හා ඔහුගේ -තරුණ ආරක්ෂකයෝ- නම් සංවිධානය ඒ මිතරු සමාගම දැක්වු දායකත්වය ද අර කිව සෝවියට් දේශ ප්‍රේමයෙන්ම උපන්නක් වේ.
අවසානයේ දී සෝවියට් දේශයේ වීරයා සම්මානයෙන් පිදුම් ලද ඔහුගේ ඒ කෙටි ජීවිත කතාව පාසැල්වල දරුවන්ට ආදර්ශ කතාවක් ලෙසින් කියා දෙන තත්වයක් නිර්මාණය වූයේ ය. සිය පුතු ගැන මව ලියූ මෙම කතාව පාසැල්හි කියවීම් පොතක් ලෙසින් ද නිර්දේශ කෙරුණේ ය.
මවක විසින් දේශ විමුක්ති අරගලයට දිවි පිදූ සිය පුතු ගැන ලියන්නා වු කතාවක් හැටියට එයින් මතුවන මවකගේ ලයාන්විත සෙනෙහස මෙන්ම දේශ ප්‍රේමයේ විභූතිමත් සාඩම්බරය මෙහි නිරූපණය වී ඇති ආකාරය දෙස බලන විට අනාගත පරපුර වෙනුවෙන් එය එසේ නිර්දේශ වීමේ අරුමයක් නොපෙනෙයි.
සාර්වාදී පාලනයෙන් අතිශය පරාධීනත්වයටම ඇද වැටී තිබු රුසියාව, සෝවියට් මාතෘ භූමිය වශයෙන් විප්ලවීය ජයග්‍රහණය අත් කරගන්නා ඒ ඉතිහාස සීමාවේ දී සිදු කළා වූ බෙහෝ මානව කැප කිරීම් පිළිබඳ සාහිත්‍යයක් ඔවුන්ට ඇත.
ඒ අතරම ආත්ම ශක්තිය, බොහෝ කටුක වධ වේදනාවන් දේශ ප්‍රේමයේ නාමයෙන් විඳ දරා ගත්තා වු ජීවමය අත්දැකීම් වලිත් පොහොසත් විශිෂ්ට සාහිත්‍යයක් සෝවියට් දේශය වෙනුවෙන් නිර්මාණය වුයේ ය.
අවසානයේ දී විප්ලවීය රුසියාවක් නිර්මාණය කළ මහා රුසියානු ජාතිකත්වයෙන් උපන් ඒ සාහිත්‍යය නිසා ලද ආභාසය ගැන ලෙනින් ද කතා කොට ඇත. එක් ප්‍රකට කියමනකට අනුව සාහිත්‍යය යනු ජාතියේ හෘදය සාක්ෂියයි යන්න සෝවියට් රුසියාව තරම් සනාථ කළ තවත් රටක් ඇත්තේ දැයි සිතෙන තරම් ය.
එවැනි පසුබිමක කිසිදාක ලේඛිකාවක නොවු ඇතැම් විට එසේ වීමට මතු බලාපොරොත්තුවක් හෝ නොතිබු යෙලේනා කොෂෙවයා මෙසේ සිය පුතු ගැන ලිවීම අමුතු විස්මයක් ඇති නොකරයි.
“ජර්මානුවෝ අනුකම්පා විරහිතව සියලු ධාන්‍ය සහ පශු සම්පත් එකතු කොට ජර්මනියට පැටවුහ. සාගින්නෙන් මිනිසුන් මිය යමින් සිටි ක්‍රස්නදෝනයට ඉහළින් ධාන්‍ය පටවාගත් දැවැන්ත ගුවන් යානා බටහිර බලා පියෑඹීය. අනතුරුව ජර්මානු වහල් මෙහෙය උදෙසා තරුණයන් දැක්කීම ඇරඹුහ. උක්රේනියානු මහ පොළොව වැළපීමෙන් කෙඳිරියෙන් හා වේදනාවෙන් පිරී ගියේ ය.”
-ජර්මානු නාසිවාදයෙන් ඇවිළුණ ෆැසිස්ට්වාදී ආක්‍රමණය මේ ආකාරයටම ප්‍රංශය ද යටපත් කළ අවස්ථාවේ දී ජාතියක් හැටියට ඔවුන් මුහුණ පෑ ඒ ඛේදවාචකය තවදුරටත් ඉවසනු නොහී ඊට එරෙහිව ප්‍රංශ ජාතිකත්වය අවදි වු අයුරු ගැන කියවෙන සිමොන් ද බොවාගේ “බ්ලඩ් ඔෆ් අදර්ස්” (එය අනුන්ගේ ලේ නමින් සිංහලට ද නැගී තිබේ.) නම් කෘතිය ද මෙහිදී සිහිපත් වේ.
එය එසේම ය. සිය ජාතිය වෙනුවෙන් ඇති හැගීම ඉතාම කුඩා පක්ෂියෙකුට වුව පොදු ය. දේශ ප්‍රේමය හමුවේ කුමන බාධාවක් ද ශක්තිමත් වන්නේ? නැත එය එසේ නොවන්නේ ය.
එය වනාහි මිනිසුන්ගේ ලේ තුළම පවතින්නකි. එහෙම නැතුව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා තුළ පවතින්නක් නොවේ. එසේ අර්ථ නිරූපණය කළ හැක්කක් ද නොවේ. උක්ත කෘතිය ද කිසිදා ලේඛිකාවක නොවු මවක විසින් සිය පුතු ගැන ලියුවක් වන තරමටම සාහිත්‍ය රසයෙන් ද තොර නොවන්නේ ද ඒ නිසාම යැයි සිතේ.
සරත්චන්ද්‍ර ජයකොඩි
“අට මසක් පුරා පැවති ඉඩෝරය හමාර කරමින් මෝසම් වැසි සමය ඇරඹුණු සේය. සිවුපාවෝ ද පක්ෂිහු ද ජනයා ද ගලා හැලෙන වැසි දිය දහර නිසා සැනසුමක් ලදහ. මගේ සංඛ්‍යාලේඛන අනුව නියඟය නිසා මේ ප්‍රදේශයේ මියගිය ගවයන්ගේ ගණන 126 කි. මුළු දිස්ත්‍රික්කයේම ගවයන්ගේ සංඛ්‍යාව ගතහොත් දහස් ගණනක් විය හැකිය. එහෙත් ඊළඟ දෙසතිය පුරා වැසි පොදක් ගිලිහුනේ නැත. නැවත ද උෂ්ණත්වය ඉහළ නැංගේ ය. අගලක් පමණ මෝදු වූ මල් පොහොට්ටු මලානිකව අතුරුදහන් වන්නට වන. ඉක්බිති දින කිහිපයක් පැවතියේ ශාන්ත වාතාවරණයකි. සැතපුම් 90 ක පමණ වේගයෙන් හමන “කච්චන් මාරුතය” කෙළවර දුටු සේය. හාත්පස කුතුහලය දනවන නිහැඬියාවක් වැලඳ ගති. දැරිය නොහැකි වූ උණුසුම එළෙසින්ම යළිදු පැවතිණි. සුළඟ නිශ්චල විය.”
එක්දාස් නවසිය අසුව දශකය ආරම්භ වුයේ 60 -70 දශකයන්හි පෙරළිකාර මතවාද සමඟ හැදී වැඩුණු එමෙන්ම නව ලෝක දැනුමත් සමඟ මුහුකුරා යමින් සිටි බුද්ධිමතුන්ගේ දායකත්වයෙනි. අවාසනාවකට මෙන් ඒ දශකය අවසන් වුයේ රාජ්‍ය සහ රාජ්‍ය නොවන ඝාතකයන්ගේ භීෂණයේ රාත්‍රියක් විලසිනි. නක්සලයිට් යැයි හංවඩු ගසමින් තරුණ කොටස් නින්දනීය ලෙසින් මරා දැමුණු කාල වකවානුක් හැටියට ය. 80 දශකයේ තරුණයන් වන අපගේ තරුණ විය ගෙවී ගියේ එවන් විද්වතුන්ගේ ඇසුරත් අර කීව භීෂණයත් අතරිනි. කෙසේ වුව ඒ සමය පොහොසත් එමෙන්ම විද්වත් දෘෂ්ටිවාදයක් සහිත පුවත්පත් හා ග්‍රන්ථ සාහිත්‍යයක් ඇති කිරීමට ඒ විද්වත්හු කටයුතු කළහ.
සරත්චන්ද්‍ර ජයකොඩි යනු ද ඒ විද්වත් ප්‍රජාවගේම නියෝජනයකි. අප අතින් ඉහතින් උපුටා දැක්වුණේ විසිවන සියවස මුල් සමයේ මෙරට විසු ඩග්ලස් රැෆල් නම් ඉංග්‍රීසි ජාතිකයා අප රටේ දකුණු ලක වනගත පරිසරයක නේවාසිකව තමන් විඳි අත්දැකීම් අළලා ලියු “ඉන් රුහුණු ජංගල්” නම් කෘතියේ සිංහල පරිවර්තනයෙන් කොටසකි. එය “රුහුණු වන සැරිය” නමින් සරත්චන්ද්‍ර ජයකොඩි විසින් මුලින්ම ප්‍රධාන පෙළේ පුවත් පතකට කොටස් වශයෙන් ඉදිරිපත් කරන්නට යෙදුණි. එකල පුවත්පත් එවැනි හුදු ප්‍රවෘත්ති වාර්තාකරණයෙන් එහාට ගිය පුවත්පත් විෂයයික සාහිත්‍යමය ප්‍රවේශයක් කරා යොමු කළේ එවැනි උගතුන් ය.
“එදින දරුණු ගිගුරුම් කුණාටු හා විදුලි කෙටීම් නොකඩවාම ඇති විය. මම යහනෙන් නැගී වැස්සේ සුන්දරත්වය නැරඹීමටත්, නැවුම් පොළොවෙන් නැගෙන සුගන්ධය ආඝ්‍රාණය කිරීමටත් පැමිණියෙමි. ජල ධාරා පොළොව මත හාත්පස ගලා යනු දිස් විය. කුරුල්ලෝ සියුම් මිහිරි නාද නැගූහ. වඳුරෝ පුරුදු හඬින් අඳුරේම සොම්නස පළ කළෝය. මේ ශ්‍රේෂ්ඨ අවස්ථාව රාත්‍රී ඇඳුමින් යුතුව පිළිගනිමින් නැවත නිදි යහනට පිවිසියෙමි. වේලාව අලුයම 3 ට පමණ ය. එදින රෑ ඉමක් කොනක් නැතිව වැස්සේ ය.”
මෙවැනි කියවීමක් භූගෝල විද්‍යාව මෙන්ම පරිසරය ආශ්‍රිත ක්‍රියාකාරකම් උගන්නා සිසුන්ට පසුබිම් දැනුමක් නොම සපයන්නේ ද යන්න අධ්‍යාපනයක් ඇති අධ්‍යාපන බලධාරීන් කල්පනා කරන්නේ නම් මැනවි. තවද සාම්ප්‍රදායික නිර්දිෂ්ට කෘති පෙළම “පාරුකාරයාගේ උම්බලකඩය මෙන්” යළි යළිත් නිර්දේශ කරමින් භාෂා සාහිත්‍ය අධ්‍යයනය මෙලොවින් තුරන් නොකිරීමට කටයුතු කරන්නේ නම් මැනවි.
මෙරට පාසැල් සිසුන්ට වනගත අත්දැකීම් මෙන්ම කුරුල්ලන් කෑ ගසන හඬ පටිගත කොට අසන්නට සැලැස්වීමෙන් ඔවුන් වඩා පොහොසත් පුරවැසියන් බවට පත් කිරීමේ හැකියාව ගැන ද මෙහිලා පෙන්වා දීමට ඩග්ලස් රැෆල් වැනි විදේශිකයන් කටයුතු කොට තිබේ. විශේෂයෙන්ම ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලි සංස්ථාවට ඒ සම්බන්ධයෙන් මැදිහත් වීමේ ඉඩ කඩක් පවතින බව ද ඒත් සමඟම පෙන්වා දෙනු ලැබ තිබේ. එවැනි නිර්මාණාත්මක නිර්දේශ වැනි කෘති සිය ද්වී භාෂා උගත්කමෙන් පරිවර්තනය කළ සරත්චන්ද්‍ර ජයකොඩි මෙන්ම එවැනි විරල විද්වත් ලේඛකයින් ගැන වීමංසනාත්මක හැදෑරීමක් අද නම් අවශ්‍යම ය.
“ලංකාවේ දෙමළිච්චන් සැම විටම සත් දෙනෙකුගෙන් යුත් රංචුවක් හැටියට හැසිරෙන බව ප්‍රකට කරුණකි. කවුරුත් ඒ බව දනිති. “සොහොයුරියන් සත් දෙනාගෙ රෑන” යනුවෙන් එය හැඳින්වේ. ඔවුහු සැමවිටම රෑනේ යථෝක්ත සංඛ්‍යාව එලෙසින්ම තබා ගැනීමට උත්සාහ දරති. එහෙත් ඔබ මේ කුරුලු රංචුවෙහි හැසිරීම් රටාව සියුම් ලෙස නිරීක්ෂණය කිරීමට උත්සාහ දැරුවෙහි ද? දිනපතා ඔවුන් මෙසේ රංචු ගැසී නාද නගන්නේ එකම වේලාවකට ය. එනම් පෙරවරු එකොළහේ සිට දොළහ වන තුරු ය.”
සරත්චන්ද්‍ර ජයකොඩි වැන්නවුන් එකල විදෙස් කෘති සිංහල බසට නැගුවේ ජාතික මට්ටමින් යුතුකමක්, අධ්‍යාපනික කාර්යභාරයක් ලෙසින් ද එය සලකා ය. ඒ අනුව එය කොහෙත්ම හුදෙක් වෙළඳ පොළ ඩැහැ ගැනීමේ සිල්ලර අවශ්‍යතා මත සිදු වූවක් නොවීය යනුවෙන් ද දත යුතුය. එවැනි නිර්ලජ්ජිත අරමුණු එකල සිටි සාහිත්‍යකරුවන්ට තිබුණේ නැති තරම්ය. එනිසාම ඔවුහු සැබෑ ලෙසින්ම ජාතියේ බුද්ධි වර්ධනය වෙනුවෙන් කටයුතු කළ වුන් වුහ. එසේ හෙයින් කාල සීමාවකින් තොරව අදටත් ඔවුන්ගේ කෘති ජාතික මට්ටමේ බුද්ධි වර්ධනයකට සුදුසු වන්නේ ය. තවද සිය දේශයේ සමාජ සංස්කෘතියේ වෙනස්වීම් හැදෑරීමට ද සුදුසු වන්නේ ය.
“කතරගම දෙවියන්ගේ ප්‍රතිමාවක් දෙවොල තුළ දකින්නට නොලැබුණි. මේ අති පාරිශුද්ධ දේවාලය තුළ ඇත්තේ ස්වර්ණමය මංජුසාවක බහාලු රන් පෙත්තකට සම වස්තුවක් හා යන්ත්‍රයක් පමණි. මේ යන්ත්‍රයෙහි දිව්‍යමය ශක්තිය ගැබ්කර ඇතැයි පැවසේ. දුටු ගැමුණු රජුගේ ජයග්‍රහණය හේතු කොටගෙන ඇරඹුණු ඇසළ පෙරහරෙහි පටන් වාර්ෂිකව පවත්වන පෙරහරෙහි මේ මංජුසාව කතරගම දේවාලයෙහි පටන් වල්ලි මාතා කෝවිල දක්වා රැගෙන ගියේය.
රාත්‍රියෙහි කෙරෙන මේ උපහාරයෙන් ඉක්බිති අලුයම කාලයෙහි යථෝක්ත ස්වර්ණමය මංජුසාව නැවත කතරගම දේවාලය කරා ගෙනයනු ලැබේ. අන් සියලු බලවේගයන් අබිබවා රුහුණු පුරවරයෙහි හාත්පස බල පවත්නේ කතරගම දෙවියන්ගේ බල මහිමයයි. ආඥා චක්‍රයයි. ඩී.ඩී.ටී. නිසා මැලේරියා වසංගත නිහඬ වන තුරු රෝගයන්ගෙන් ද දරුණු ව්‍යසනයන්ගෙන් ද රුහුණේ ගම්වැසියන්ගේ එකම විමුක්තිදායකයා වුයේ කතරගම දෙවිඳුන් ය. උග්‍ර නියඟය පවත්නා වූ ජුලි අගෝස්තු මාසයන්හි පැවැත්වෙන කතරගම පූජෝත්සවය සඳහා දහස් සංඛ්‍යාත ජනයා මේ පූජනීය භූමිය කරා පැමිණෙති. වන්දනාමාන කරති. පෙරහර ඔප්පු සිද්ධ කරති.”
“1948 නිදහස ලබන තෙක් ලංකාවේ අගමැති සහ කැබිනට් ඇමතිවරුන් කතරගම දෙවියන්ගේ ආශිර්වාදය පතා පැමිණියේ පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලයේ ළාබාල රාජ්‍යයක අභ්‍යුදය හා රටේ ප්‍රගතියට අදාළ යෝජනා ක්‍රමයන්හි සාර්ථක ප්‍රතිඵල නෙළා ගැනීමේ අපේක්ෂා පෙරදැරිව ය. බෞද්ධ හා හින්දු යන දෙපක්ෂයෙහිම නායකයෝ එසේ පැමිණියහ.”
සරත්චන්ද්‍ර ජයකොඩි සහිත්‍යකරුවෙකු වශයෙන් ගත් කල එකල පැවැති ප්‍රගතිශීලි මතවාදයන් සමඟ පැවතුණේ ඔවුන් සිය උරුමයෙන් ලද දේශ වාත්සල්‍යයේ ප්‍රගතිශීලිත්වය ද අත් නොහරින පසුබිමක ය. එසේ හෙයින් ඔවුන් හුදෙක් සීමාන්තික ඉගැන්වීම් හෝ කියැවීම් තුළ අතරමං වූ නරුමවාදීන් නොවීය. මේ ලිපිය මෙසේ ලියවුණේ ද ඒ නිසාම ය. මතු පරපුරට එවැනි මග පෙන්වීමක් ඇවැසි නිසා ය.
සරත්චන්ද්‍ර ජයකොඩි
ලැන්ග්ස්ටන් හියුහ්ස්
(1902- 1967) අමෙරිකන් සාහිත්‍යයේ කවියෙකු,
නවකතාකරුවෙකු මෙන්ම රංග පිටපත් රචකයෙකු හැටියට ලද කීර්තියක් ඇත්තෙකි. පසුව ඔහු සිය ස්ව චරිතාපදානය ලියන්නට යොමු වන අතර අප විසින් ඉහතදී මතු කරන්නට යෙදුණ කරුණට අදාළව කදිම ගද්‍ය රචනයක් ද ඔහු අතින් ලියැවී ඇත්තේ ය.
ඒ වනාහි“සැල්වේෂන්”
නම් ගද්‍ය රචනයයි.
ආගම යනු මිනිසා විසින් බිය, සන්ත්‍රාසය සමනය කරගනු වස් තමන්ගේ පැවැත්මට අදාළව නිර්මාණය කර ගත්තා වු විශ්වාසයේ ඇදහිල්ලක් වශයෙන් හැඳින්වීමෙහි වරදක් නැතැයි සිතමි. එසේ ගත්කල සිය දඩයම් ගෝත්‍රික වනාශ්‍රිත පැවැත්මවල් සහිත ඒ යුගයන්හී දී මිනිසා තමන්ගේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් නිර්මාණය කරගත්තා වු රැකවරණයක් හා සමාන තත්වයක් ද ඒ තුළ දැකිය හැකි වේ. නමුත් පසුකාලීනව නුවණින් මුහුකුරා වැඩෙමින් ශිෂ්ටාචාරවත් වු මිනිසා වෙනුවෙන් ආගමේ හැසිරීම කෙසේ වීද? එතැන් සිට අද දක්වාම ආගම විසින් සිය පැවැත්ම වෙනුවෙන් මිනිසාව තෝරාගත් ආකාරයක් දක්නට නොලැබේදැයි සිතා බැලීම වටී.
විශේෂයෙන්ම ඕනෑම දර්ශනවාදී ඉගැන්වීමක් ආගම නමින් ප්‍රතිස්ථාපනය කෙරෙන්නේම මිනිසාගේ ලෞකික පැවැත්ම සමඟ ගනුදෙනුවක් හැටියට ය. එවැනි පසුබිමක මිනිසාගේ පැවැත්ම බිය, සන්ත්‍රාසය හමුවේ සරණ යදින අනාථ බවකට පත් කිරීම ඒ වෙනුවෙන් අවශ්‍යම කොනදේසියක් වේ. ඊට සාපේක්ෂව තෘෂ්ණාධික ඉල්ලීම් ඉටු කර ගැනීම වෙනුවෙන් ද දෙවියන් මුල්කොටගත් ආගම මාධ්‍යයක් හැටියට යොදා ගැනීම අද පවා විරල තත්වයක් නොවේ.
ලැන්ග්ස්ටන් හියුහ්ස් (1902- 1967) අමෙරිකන් සාහිත්‍යයේ කවියෙකු, නවකතාකරුවෙකු මෙන්ම රංග පිටපත් රචකයෙකු හැටියට ලද කීර්තියක් ඇත්තෙකි. පසුව ඔහු සිය ස්ව චරිතාපදානය ලියන්නට යොමු වන අතර අප විසින් ඉහතදී මතු කරන්නට යෙදුණ කරුණට අදාළව කදිම ගද්‍ය රචනයක් ද ඔහු අතින් ලියැවී ඇත්තේ ය. ඒ වනාහි“සැල්වේෂන්” නම් ගද්‍ය රචනයයි. එය ඔහුගේ ළමා විය ඇසුරෙන් ලියවුණක් වන අතර එයින් ඔබ ලද යුතු උගැන්ම වන්නේ ශිෂ්ටාචාරවත් මිනිසාව පවා තම පැවැත්ම වෙනුවෙන් අවාසනාවන්ත අයුරින් ග්‍රහණයට ගැනීමට පොදුවේ ගත් කල දාර්ශනික හරයෙන් වියුත්ත හුදු ඇදහීමෙන්ම සංයුක්ත ආගම නම් සංස්ථාපිතය කොතරම් දුරට කටයුතු කොට ඇත්තේ ද යන්නයි. කෙසේ වෙතත් ලැන්ග්ස්ටන් හියුහ්ස් එය ඉදිරිපත් කරන්නේ තමන්ගේ ආගමට අදාළව ය. නමුත් මේ විවේචනය ඒ ආකාරයේ සියල්ලටම අදාළ ය.
“මට වයස 13 වන තුරුත් පාපයෙන් ගැළවිමට මම කටයුතු කරමින් සිටියෙමි. එහෙත් එය කොයි ආකාරයෙන්වත් සැබෑ ගැළවීමක් නම් නොවී ය. ....මගේ නැන්දණියගේ රීඩ් පල්ලියේ දී ඒ හාස්කම සිදු විය. සතියක් පුරාම රාත්‍රීන්හී දි දිගු යාඥා මෙහෙයයන් එහිදී පැවැත්විණි. දේශනා, ගීතිකා මෙන්ම වැළැපෙන්නවුන්ගේ කෑ ගැසීම් වලින් ද තොර නොවුණි. පවුකාරයින් ක්‍රිස්තුස් ඉදිරියට පැමිණවීම බොහෝ විට එහිදී සිදු විණි. ....ළමයින් සඳහා ද වෙසෙස් රැස්වීමක් පැවැත්වුණු අතර නැන්දණිය බැටළු පෝතකයින් රැගෙන විත් (ඒ වෙනුවෙන්) ගාල් කිරීමක් ගැන දින කිහිපයකට පෙර සිට ම කතා කරමින් සිටියා ය. ඉදින් ඒ රාත්‍රිය පැමිණි කල්හි ආරක්ෂා සහිතව ඉදිරි අසුන් පෙළෙහි මා හිඳුවා තබන්නට ද ඇය කටයුතු කළාය. එහි සිටියේ වැළපෙන්නවුන් ය. ඒ වන විටත් යේසුස් ඉදිරියට පමුණුවා නැති සෙසු සියලුම පවුකාරයෝ ද ඒ පේළියේම වුහ.”
“මගේ නැන්දණිය මට මෙසේ කීවා ය. -ඉදින් නුඹ ආලෝකය දකින්නේ නම් යම් දෙයක් නුඹ අභ්‍යන්තරයේ සිදු වන්නේ නම් සිතාපන්, යේසුස් නුඹගේ ජීවිතයට ඇතුළු වී සිටින්නාහ. එතැන් සිට දෙවියන් නුඹත් සමඟ ය. තවද නුඹගේ ආත්මයෙන් දෙවියන් දැකීමටත්, ඇසීමටත්, විඳීමටත් එකල්හි නුඹටත් හැකි වන්නේ ය.- මම දැවෙන සන්සුන්කමකින් හිඳ සිටියෙමි. සෙනගින් පිරුණ ඒ පල්ලියේ යේසුස් මා කරා එනතෙක් මම බලා සිටියෙමි.”
“දේශකයාණෝ මනා රිද්මයක් පවත්වා ගනිමින් දෙසුම පවත්වද්දී වැළපෙන්නෝ කෑ ගැසුහ. සමහරු තනි තනිව වැළපුණෝ ය. අපායේ සිටින්නවුන්ගෙන් සැදුණාක් බඳු ඛේදජනක දර්ශනයක් එහි මැවිණි. කුඩා බැටළුවෙක් සීතල නොතකා එතැන මගහැර ඉවතට යනු පෙනිණි. -ඔබ නොඑන්නේ ද ජේසුනි, ඔබ නොඑන්නේ ද?- ......පසුව දේශකයා සිය දෑත් වැළපෙන්නවුන්ගේ බංකුවල සිටි කුඩා පවුකාරයන් වූ අපගේ හිස් මත තැබී ය. දැරියෝ හඬන්නට වූහ. ඒ අතරින් ඇතමෙක් පැන දිවී ය. ඒ යේසුස් එන නිවැරැදි මග සොයා ය. එහෙත් අපි බොහෝ දෙනෙක් කියපු විදිහටම හිඳගත්වනම සිටියෙමු.”
තමන් ඒ මොහොතේත් යේසුස් දැක ගැනීමේ තදබල වුවමනාවෙන් සිටියේ යැයි ද ලැන්ග්ස්ටන් හියුහුස් පවසයි.
ඒ වන විට සියලු තරුණ ළමයින් අල්තාරය වෙත ගෙන යන ලදුව රැකවරණය ලබා දෙමින් කටයුතු සිදු වෙමින් තිබුණි. එහෙත් වෙස්ලි නම් තවත් පිරිමි ළමයෙකු සමඟ මම සොයුරියන් විසින් වට කරනු ලැබ පූජක සහායකයින් ද සමඟ යාඥාවේ යෙදී සිටියෙමි. පල්ලිය තුළ වූයේ තද උණුසුමකි ප්‍රමාදයේ ද කෙළවරක් නැති තරම් ය. අවසානයේ දී වෙස්ලි මා පුදුමයට පත් කරමින් මෙසේ කීය. -කමකට නැති දෙවියෙක්. මට මෙතන ඉඳගෙන ඉඳලම මහන්සියි. අපි නැගිටලා ගිහිං රැකවරණය ලබමු.- එසේ කී ඔහු නැගී ගොස් රැකවරණය ලබා ගත්තේ ය.”
“මම වැළපෙන්නවුන් සමඟ ඒ බංකුවේ හුදෙකලා වුණෙමි. ඒ වන විටත් හැඬුම්බරව සිටි නැන්දණිය මා දණ ගැස්වුවා ය. මන්ද ඒ වන විටත් ගීතිකා හා යාඥා හඬ ඒ පල්ලිය තුළ සුළියක් මෙන් කරකැවෙන්නට පටන්ගෙන තිබු හෙයිනි. සමූහයම මා වෙනුවෙන් යාඥා කරන්නට වු අතර වැළපීම් සහ යාඥාවෝ ලතෝනියක් මෙන් නැගී එමින් තිබුණි. එහෙත් මම සන්සුන්ව යේසුස් එන තුරු බලා සිටියෙමි. එහෙත් යේසුස් නොපැමිණියේ ය. මට උන් වහන්සේ මුණ ගැසීම අවශ්‍යවම තිබිණි. එහෙත් කිසිවක් ම සිදු නොවී ය.”
“දැන් නම් හොඳටම ප්‍රමාද වූවා වැඩි ය. මම මා ගැනම ලැජ්ජාවට පත් වීමි. වුවමනාවටත් වඩා කාලයක් මම සියල්ල දරාගෙන සිටියෙමි. ඒත් සමඟම දෙවියන් වෙස්ලි ගැන කුමක් සිතන්නේ දැයි විස්මයෙන් යුතුව සිතුවෙමි. ඔහු යේසුස් නොදුටුවේ ය. එහෙත් බොහෝ උජාරුවන් වේදිකාව මත හිඳ සිටියි. ඒ මදිවාට කකුල් ද සොළවයි. පහළින් සිටින මා දෙස බලා විරිත්තන්නාක් මෙන් සිනාසෙයි. මේ අතර පූජක සහායකයන් සමඟ මහලු කාන්තාවෝ සමුහයක් යාඳා කරමින් සිටියෝ ය. දෙවියන් තවමත් නොපෙනෙයි. යම් හෙයකින් වෙස්ලි මිය ගියහොත් ඒ නම දේවස්ථානය තුළ අහංකාර නොඑසේ නම් බොරුව රජයන තැනක ස්ථානගත වනු ඇත්තේ ය. කෙසේ වුව මේ කරදරයෙන් ගැලවීමට මම ද තීරණය කළමි. හොඳම දේ බොරු කීම ය.”
ලැන්ග්ස්ටන් හියුහ්ස් ගේ උක්ත ගද්‍ය රචනයේ ඉතිරියට අනුව තමන් යේසුස් ව දුටු බව කීම ට ඔහු ඉදිරි පත් වේ. කෙසේ වෙතත් එසේ බොරු කීම ගැන පසුව ඔහු මහත් සේ වැළපී ඇත. ඒ ගෙදර පැමිණීමෙන් පසු ය. එහෙත් ඔහුගේ නැන්දණිය සිතා ඇත්තේ ශුද්ධ වූ අවතාරය සිය දරුවා තුළට පිවිසීම නිසා ඔහු එසේ වැළපෙන බව ය. කෙසේ වුව මේ කියවීම අපට ලබා දෙන අවබෝධය ගැන නිවැරැදි සවිඥානකත්වයක් ඔබට තිබිය යුතු ය. එය වනාහි හුදු ආගම් විරෝධයකට පෙරලා ගැනීමක් වශයෙන් නොවිය යුතු ය. නමුත් මිනිස් පැවැත්මේ සැබෑ හරය පිළිබඳ ඥානනය කරනු වස් ඔබට මෙවැනි කියවීම් අවශ්‍ය ය. ලැන්ග්ස්ටන් හියුහ්ස් සිය රචනයේ ලා මෙසේ ද පවසයි.
“ඒත් ඇත්ත වශයෙන්ම මා හැඬුවේ මා කීවේ බොරුවක් බව යන්න ඇය හමුවේ කියන්නට නොහැකි නිසා ය. මම එදා පල්ලියේ සිටි සියල්ලන්වම රැවටුයෙමි. අදටත් දෙවියන් ගැන ලොකු විශ්වාසයක් මට නැත. කිසිදාක මට උපකාර කිරීමට දෙවියන් නොපැමිණෙනු ඇත.
ලැන්ග්ස්ටන් හියුහ්ස්
0 Comments:
Post a Comment