සෘතු අග ශේෂ පත්
2020/10/10 සිළුමිණ දීපානි අතිරේකයන් උපුටා ගන්නා ලද අතර මෙහි කතුවරයා හට අපගේ ප්‍රණාමය පුද කරසිටිමු.
කෘතිය - සෘතු අග ශේෂ පත්
කර්තෘ - උපෙකලා අතුකෝරළමිල- රු: 250/= පිටු 68
සන්ථව ප්‍රකාශනයකි
“සෘතු අග ශේෂ පත්“ උපේකලා අතුකෝරළගේ තුන්වැනි කාව්‍ය සංග්‍රහයයි. ඇගේ පළමු කාවය සංග්‍රහය වන්නේ 2012 කළ “පරතරය“ කාව්‍ය සංග්‍රහයයි. දෙවන කාව්‍ය සංග්‍රහය වන්නේ 2015 දී එළි දක්වන ලද “සංක්‍රාන්තියක සැණකෙළි“ කාව්‍ය සංග්‍රහයයි.
සෘතු අග ශේෂ පත් කාව්‍ය සංග්‍රහයේ ඇය ලියන්නේ ඇයට දැනුන දේය. ඇය විදින අත්විදින අත්විදි දේය. නිවිම එකම මාතෘකාව වුවද එක් එක්කෙනා එය අර්ථ දක්වන විදිය වෙනස්ය. පරිච්ජේද ගණනාවකින් නිවීම ගැන කෙනෙකු අර්ථ දක්වන විටෙ කිවිද එය පේලි හතරකින් ගෙන හැර දක්වයි. ඒ ඇය නිවීම දකින ආකාරය යැයි සිතේ. නමුදු මේ කෙටි වදන් තුළ ඈ කියූ මෙන්ම අපට සිතන්නට පොළඹවන බොහෝ දිග දුර අදහස් ඇත.
“හන්තාන සිඹ වැටි මහවැලිය වඩාගත්
දිගු පවන් නැටූ සෘතු අග සේශ පත්
සුළි මවා මඟ කැළඹු දිය මතම වී තිරස්
සීරුවට පාව විත් ඉවුරු තුරු යට නිවෙත්“
ජීවිතයට ඕනෑතරම් මිනිසුන් හමුවේ. අප ඒ හැම කෙනෙකුටම සිතෙන් බැදෙන්නේ නැත. ඇතැමුන් කුමක් හෝ හේතුවක් නිසා සිත ගනී. ඒ සිත ගත් අය අතරිනුත් ජීවිතය සමඟ එක්ව ගමන් කරන්නේ ඉන් වඩාත්ම සිත් ගත් කෙනාය. මෙතෙක් ආ ගමනේදි අතරමඟ අතහැරුණු, අතහැර දැමු සිතින් පමණක් බැඳි සිටිය වුන් අද කොහෙදැයි ආපසු හැරි බැලීමේදි සිතේ. එක්කෝ ජීළුිතය වියපත් වීය. නැත්නම් තේරුම් ගැනීම්, තේරුම් ගැනීමට අසීරු වීම් හෝ වෙනත් කුමක් හෝ හේතුවක් නිසා සියල්ලෝ අතහැරි ඇත. ජීවිතය කොට්ට වී ඇත. නමුදු කොට්ට වූවා යැයි කියන්නේ අපහාසයක් නොවේ. අත්දැකිම් වලින් පරිපූර්ණ වුවා වන්නට බැරි නැත. මන්ද කොට්ට වන තරමට යම් ඵලයක් කාලයක් තියෙන්නේය. එය යළිත් දිය පොහොර දමා පෝෂණය කරන්නේ නම් දළුලා වැඩෙන්නේය. කිවිදිය මේ කියන්නට තැත් දරන්නේද එවන් කතාවකි. යම් යම් දේ , ඉවත ලිය හැකි දේ ඉවත විසි කළ විට ගෙවුණ ජීවීතයේ ගන්නට දෙයක් ඇත. ඇගේ මාතෘකාව “බිජු“.
දෙදෙනෙකු අතර පෙමක් වුව පලදරන්නේ දෙදෙනාගේ අදහස් යෝජනා, තේරුම් ගැනීම් ගැලපුණ විටය. නමුදු දෙදෙනාගෙන් දෙදෙනාටම ඵලක් නොවු විට එය ද බිඳි යන්නේය. මේ කවියේ අන්තිමට කිවිඳිය ජීවිතයේ අතර මඟ හමු වී අතහැරිය, මඟහැරිය මඟහැරුණ පිරිමින ගැන ලියන්නේ උපහාසයෙන් මෙනි.
එක සැනින් හද පළා
බිජුව දෝතට ගනිමි
කොට්ට වූ ජීවිතේ
කට්ට විසිකර දමමි..
පෙහෙළි නිම්නය අරා
එ‘ඇට විසිකර හරිමි
මුල් සිදී ගල්ව ගිය
කඳුළු ඉස බිම තෙමමි..
පස පළා දෙපෙතිලන
ජීවයට පණ පොවමි
මතක පරඬලාපත්
කිරි මුල්හි පස් කරමි...
කලක් පන පොවා ගත්
පන්නරය ඉහළා ගමි
සරතැසින් සැලෙන්නට
ළදැල්ලට ඉඩ නොදෙමි...
තනිව මා පෙම්බැන්ද
මානවකයන් අඹමි
පඹයන්ට අන්දවා
නියර මිටි තැන අනිමි...
අපට එක් එක් සිහින ඇත. එක් එක් කෙනා මෙන් වන්නට සිහින ඇත. කෙනෙකුට මෙසේ ද සිතිය හැකිය. “මට ඕනි දෙමලිච්චියක් වෙන්න“. ඒ කිවිඳියගේ කවියේ මාතෘකාවයි. “කුරුල්ලෙක් වගේ ඈත අහසේ පියඹලා යන්නට ඇත්නම්“ ජීවිතයේ යම් දිනෙක මට ද සිතී ඇත. එය ඔබට ද සිතී ඇතුවාට සැකක් නැත. නමුදු කිවිඳිය කියන්නේ නිතර දෙවෙලේ තොරතෝංචියක් නැතිව කියවන කුරුලු ලොවේ පුංචි කුරුල්ලෙකු වෙන්නට ඇත්නම් ඇයට පුංචි පුංචි තක්කඩිකම් කරන්නට ඇති හැකියාවයි. ඒවා මිනිසුන් පෙළන , උනුන් පීඩාවට පත් කරන්නක් නොවේ. මේ සමාජ වැසියන් හැසිරෙන, කටයුතු කරන ආකාර ගැන ඇතැම් අවස්ථාවල අපට ප්‍රශ්න ඇත. නමුත් ඒ පිළිබද ප්‍රශ්න කිරීමේ ඔවුන් හා පැටලෙමින් ඒ ප්‍රශ්නයේම ගිලි සිටීමේ ඒවාට විසඳුම් හෙවීමේ ක්‍රමයක් ද අපට නැත. නමුදු ඒ කිසිවකට එරෙහිව නොගිය ද දෙමලිච්චියක් වන්නට පුළුවන් නම් හිතේ ඇති පීඩාව පිටකර හරින්ටද පුළුවන. එය කෙනෙකුට රිදවීමක් දඩුවම් දීමක් නොවේ. ඒ කෙසේ ද යත්
“මට ඕන දෙමලිච්චියක් වෙන්න
හිතේ ඇති දේ මහ හඬින් පවසන්න
පුහු මානයේ මාල කඩා විසුරාලන්න
කෙටි උසින් ළඟ ළඟ පියඹන්න
සද්ද බද්දේ නැතුව දුෂ්ටයන් හිසමතට
චුරුස් ගා වර්චස් හෙළා හැංගෙන්න
හීන් සැරයේ චොර මුණු දැක ගන්න
කට මැත නොදොඩාම නික්මෙන්න
මට ඕන දෙමලිච්චියක් වෙන්න....“
හැම ගැහැනියකම විවාහ වන්නේ නැත. විවාහ වුණ දඇතැම් විවාහයන් රදා පවතින්නේ ද නැත සියල්ල සම්පුර්ණ තරුණියකට හිමියෙකු නොලැබුණ විට ගමේ ගොඩේ කතාවක ඇත්තේ සසරේ පතාගෙන නොපැමිණි නිසා ඒසේ තනිකඩ වී ඇති බවය. පතා ආගෙන කෙනෙක් නොමැතියෙන් තනිකඩව සිටින්නට එකම හේතුව එයමද? ඇය සමාජයෙන් ප්‍රශ්න කරන්නේ යැයි සිතේ.
“සමහර යශෝදාවන්“ ඇය එසේ ලියයි
“සමහර
යසෝදාවන් වෙත්
පතාගෙන නොආවෙත්
තනි ගමන්......“
ගැහැනිය බොළදය, සුරතල්ය, සියුමැලිය, කාරුණිකය, මේ ආදි වු තවත් බොහෝ වචන කියමින් ඇය ගැන වර්ණනා කළ හැකිය. නමුදු එදා සමාජයේ පමණක් නොව අද සමාජයේ ද රාමුවෙන් පිට පැන සමාජය දෙස බලන ලේඛනයේ යෙදෙන්නියෝ අපට හමුවේ. “අතු අග ශේෂ පත්“ කියවාගෙන යද්දි උපේකාද එවැනි රාමු බිදගෙන යන, සාම්ප්‍රදායික සිතුම් පැතුම් ඇති ගැහැනිය ඉක්ම වූ කිවිදියකැයි සිතේ.
0 Comments:
Post a Comment